У зборнік увайшлі найлепшыя творы беларускіх пісьменнікаў пра хараство прыроды Бацькаўшчыны.
Дзіцячымі ўражаннямі дзеліцца герой апавядання Вячаслава Адамчыка «Сцежка на расходніку»: сцежка абягала занядбаны хутар цёткі Марылі, якая і сама, старая і нямоглая, успрымаецца як частка прыроды, а зруйнаваны хутар — як сімвал «адзіноты і... чалавечага знікнення з гэтай вечнай зялёнай зямлі». Пра будні вяскоўцаў падчас касавіцы і жніва распавядае Янка Брыль («Гуртавое»), дзеліцца «непаўторнай свежасці пачуццямі», якія выклікалі ў ім спевы жаўрука, прасторы роднае зямлі.
Грозны гаспадар дзікай прыроды мядзведзь з аднайменнага апавядання Змітрака Бядулі ледзь не задраў Мацея насмерць — уратаваў сабака Мурза. У апавяданні Віктара Гардзея «Каламутная вада» хлопчык наважыўся лавіць у сажалцы рыбу вудачкай, але хцівыя аднавяскоўцы кінуліся на рыбу з кашом, замуціўшы ваду ў сажалцы і азмрочыўшы душу падлетка.
Якуб Колас узнімае праблему сумлення: вясковец Андрэй, праз браканьерскі ўчынак якога быў звольнены ляснік Максім Заруба, прызнаецца ў сваёй правіне, абы толькі Максіма аднавілі на працы («Малады дубок»). Мікола Лупсякоў расказвае гісторыю выратавання чайкі, якая заглынула кручок рыбалова («Дняпроўская чайка»). Сапраўдная легенда ажывае ў апавяданні Міхася Лынькова «Воўчы лог» — тут і каханне, і пераўтварэнне людзей у ваўкоў, і закінутая капліца ў лесе.
Хцівы і жорсткі Вінцусь у «Касцах» Хрысціны Лялько паводзіць сябе ў адносінах да птушак горш за драпежную жывёлу. Іван Навуменка дзеліцца сакрэтамі грыбнога палявання — «паэмы сэрца». Кранальная прыхільнасць Ірынкі да сямейства аленяў і трагедыя яе дзіцячай душы паўстае ў «Аленях» Івана Пташнікава.
А паэтызаваны «Трыпціх» Міхася Стральцова — як сімвалічны код гэтай кнігі, якая засведчыла: прыроду роднага краю нашы класікі ведалі дасканала і любілі ўсім сэрцам.
Алена Брава
«Звязда», 19 чэрвеня 2022 г.
